Blog

Onze eigen Robin (secretaris Xe bestuur) heeft gekozen om haar studie te verrijken door een aantal maanden in Edinburgh door te brengen. Ze heeft ons een verslagje van haar eerste week gestuurd. Ben je benieuwd naar de ervaringen van een taalwetenschapper die in het buitenland studeert?

Hallo lieve Babelaars!

Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben Robin, derdejaars Taalwetenschap. Dit najaar ben ik als enige taalwetenschapper in het buitenland te vinden. Van september tot eind december zit ik in het mooie Edinburgh (de hoofdstad van Schotland), en hier ga ik een aantal vakken volgen. Het is een heel groot avontuur waar ik ongelooflijk veel zin in heb!
Om jullie iets mee te laten krijgen van al mijn avonturen hier, kunnen jullie eens in de paar weken een stukje over mijn ervaringen lezen op de website. Ik hoop namelijk dat er in de toekomst meerdere taalwetenschappers zullen zijn die de sprong naar het buitenland durven te wagen, want hoewel ik hier pas net ben kan ik al zeggen dat dit een avontuur is wat ik niet snel ga vergeten!

Veel leesplezier!

Een schots en scheve eerste week

Op 4 september 2015 was het zover: ik vertrok naar Edinburgh om daar een semester te gaan studeren. Hoewel ik me maandenlang voorbereid had op deze ervaring was ik toch erg zenuwachtig. Ik had nog nooit op mezelf gewoond, laat staan dat ik in een ander land voor langere tijd alleen was geweest. Ik zal niet ontkennen dat de gedachte ‘waarom heb ik dit gedaan’ de ochtend voor vertrek door mijn hoofd schoot. Maar er was geen weg terug, en dat was maar goed ook!

Toen ik in Edinburgh aankwam, wist ik niet wat ik moest verwachten. Ja, ik had natuurlijk al de internettoerist uitgehangen, maar het is toch anders als je er ook werkelijk staat. Terwijl ik mezelf verwonderde over het mooie stadscentrum van Edinburgh, moest ik met een koffer van 20 kilo en een zware rugtas mijn slaapplaats zien te vinden. Zonder Wi-Fi, en nog zonder kaart. Want hoewel ik voorbereid was, had ik er dan weer niet aan gedacht om een kaart van de stad mee te nemen. Slim!

De weg vinden bleek nog niet zo makkelijk, en het sjouwen evenmin. Gelukkig bewezen de Schotten al snel hun ultieme vriendelijkheid en kwam ik na veel puffen en zweten aan in het hostel. Hostel? Ja, een hostel. Ik had namelijk nog geen vaste slaapplaats gevonden. Ik kwam niet in aanraking voor studentaccommodatie, dus moest ik zelf iets zien te vinden. Ellen – een alumna die vorig jaar ook in Edinburgh is geweest – had me een hostel aangeraden en tips gegeven om aan een kamer te komen. Ik was lid geworden van Facebookgroepen en had al een aantal sites gevonden, maar ik zag al dat het niet makkelijk zou gaan worden om iets te vinden. Er waren al veel mensen op zoek naar een kamer, en wat ook niet onbelangrijk is om te vermelden: leven in het Verenigd Koninkrijk is duur. In ieder geval zou ik dus een kleine week in het hostel verblijven, en vanuit daar een kamer zoeken.

Ik zal er niet omheen draaien: de eerste dagen waren heel dubbel. Ik ontmoette binnen korte tijd erg veel leuke mensen, ik deed heel veel leuke dingen. Ik deed een stadstour, ging naar pubs, mee uit, bezocht musea, proefde rare Schotse gerechten… het voelde als een voorrecht om in deze mooie stad te mogen studeren en ik kreeg steeds meer zin in wat me allemaal te wachten stond.

Maar ik had ook stress. Ik wist niet of ik het allemaal wel zou kunnen, ik wist niet of ik een kamer zou vinden. Tussen al de leuke dingen door zat ik achter mijn laptop berichtjes te sturen, maar ik kreeg weinig antwoord. Na twee dagen nog geen kamer te hebben gevonden, brak het zweet me wel een beetje uit. Ik had na één dag namelijk maar één bezichtiging op de planning staan. Één. Je kunt je wel voorstellen dat je dan toch met dubbele gevoelens leeft.

Toen die bezichtiging naar mijn mening helemaal niet goed ging, werd ik echt wanhopig. Ellen en Sophie (de Babelsecretaris) hebben daar ook wat van meegekregen. Maar wijze Sophie zei: ‘Weet je zeker dat je het niet gaat worden? Misschien heb je morgen dan wel een kamer.’ En voilà, ze kreeg gelijk. Een wonder gebeurde, want ik was toch gekozen! Ik was zó blij. Het was een kamer met loopafstand naar de universiteit, vlakbij het centrum. En hij was niet al te duur, dat wil zeggen, 350 pond per maand (ongeveer 470 euro). Het kon bijna niet beter!

Inmiddels woon ik al bijna een week op mijn adres. Ik kan al aardig de weg vinden in Edinburgh en de stad heeft nu al mijn hart veroverd! Deze eerste column lijkt misschien erg demotiverend, daarom wil ik jullie zeggen dat ik het hier heel erg naar mijn zin heb en ik voor geen goud terug zou willen. Je leert al zoveel, je maakt zoveel mee, en ik zit hier pas een week! Nu heb ik ook genoeg tijd om rustig van Edinburgh te genieten, dus er komen zeker wat minder stressvolle columns aan.

Cheers!
Robin

Heb je vragen, opmerkingen of suggesties? Je kunt een reactie achterlaten of me mailen: r.vanvliet5@students.uu.nl